Сыну Алегу
Як цяжка быць у адзіноце!
Хоць ты у доме часты госць...
Не раз спытаеш у турбоце,
Ці ў халадзільніку што ёсць?
Тваю руку ў сваёй трымаю:
“Сынок, мне досыць усяго!..
Каб ведаў ты, як не хапае
У доме – ведаеш каго!“
21.03.2102
***
Завязі мяне, Алежка,
Ў ігуменскую Ялчу*.
Я праз сад кароткай сцежкай
Да вады хутчэй хачу.
...Хай малюсенькі “ніякі”
паплавок карась кране, -
Я застануся з падзякай,
Што паслухаў ты мяне.
5.9.2008 г.
* Весачка на Чэрвеньшчыне.
***
Ты адляцеў ад нас, як птушанятка,
Махнуўшы яшчэ кволенькім крылом.
Дарога па жыцці была не гладкай,
І ты вярнуўся у бацькоўскі дом.
Душою чуў і бачыў твае мукі, -
Як роспач цябе гнула да зямлі.
Але не апусціў у бяссіллі рукі,
А па жыццёвай зноў пайшоў раллі.
І не дарма ты шмат гадоў патраціў,
Каб выверыць жыццём свой новы крок,
Запомніўшы навекі просьбу маці:
“Глядзі, не памыляйся зноў, сынок.”
1998 год