Гісторыя вакол калена
…Прыходжу неяк з працы, а на кухні ў змяшальніка рычаг адламаны. Груба так адламаны. Маленькі абломак толькі тырчыць, за які і не ўхопішся. Але, нічога, кран можна адкрыць, ухапіўшыся за шарык. Не стала высвятляць, пры якіх акалічнасцях гэта здарылася. Пытаннямі не выправіш нічога.
- Колькі каштуе змяшальнік? – пытаецца ў мяне мой Прынц.
- Паняцця не маю, - адказваю без усякай радасці.
Акрамя зламанага рычага ў змяшальніка яшчэ і носік трэснуў, уздоўж. І вада з яе б'е гарызантальнай бруёй.
Убінтаваў тады Прынц носік крана і падвязаў яго, каб не валіўся. І стаў ён падобны ці то на пакутуючага флюсам, ці то на інваліда са зламанай рукой.
…А тут яшчэ ў ваннай вада стала крапаць. Ды не з крана, а са стыку змяшальніка з трубой, і на падлогу.
Падставіла я вядзерца на кут ванны, выразаўшы з яго папярэдне трыкутнік, каб вада з вядра сцякала толькі ў ванну…
…Калі я нарэшце прынесла дадому дзве скрынкі са змяшальнікамі, зірнуў на іх Прынц змрочна, і нічога не сказаў.
Праз некалькі дзён я спытала яго:
- Ну, калі зоймешся заменай?
- Калі ты мне яшчэ раз пра іх нагадаеш, я іх выкіну, - паабяцаў Прынц.
- Можа, сантэхніка выклічам?
- Ты што, шантажуеш мяне?
…І перастала я яму нагадваць, і шантажаваць таксама перастала…
…А змяшальнік у ваннай весела барабаніў у дно вядзерца бравурныя мелодыі. А потым спачатку закапала, а праз нейкі час і зацурчала вада і з крана. І мелодыя іх стала больш складанай.
- Ты жывеш, як быццам заўтра канец свету, - кажу я Прынцу.
- Мяне гэта не раздражняе. Мне ўсё адно…
…А вада – жывая. Вось, яна крапае, цячэ, цурчыць з крана, жывая такая - і адразу ў каналізацыю…
А калі прыслухацца да яе цурчання? Можа, можна пачуць, што яна жадае сказаць? І я стала прыслухоўвацца…
…І аднойчы абудзілі мяне пасярод ночы нечыя жаласныя крыкі-стогны:
- Пане!.. Колькі можна!... Ой, як балюча!... Я ўсё скажу! Ну, хопіць! Пане, ой, як балюча!...
І сціснулася сэрца ад гэтых крыкаў. І стала я затыхацца, і ўстала, і паглядзела на гадзіннік. Было тры гадзіны ночы.
А ў ваннай енчыць-плача кран:
- Ой, як балюча!... Я ўсё скажу! Ну, хопіць!
Прыйдучы на працу, я пазнала, што пачалася заварушка на Майдане.
Значыць, гэта адтуль да мяне даляцелі крыкі-стогны па Вадзяным Полі Разумнай Вады.
Увечар я гэтых стогнаў не чула: заглушала кампутарная музыка. І ўначы не чула, паколькі моцна спала. А ў тры гадзіны ночы рэгулярна прачыналася ад крыкаў.
- Ой, як балюча!... Я ўсё скажу! Ну, хопіць!
А вада з кожным днём крапае ўсё мацней, і крыкі таксама ўзмацняюцца.
Тыдзень назад, у мінулы панядзелак, абудзілі мяне новыя словы. Кран ужо не жаліўся на асабісты лёс, а лямантаваў-енчыў:
- Пане, выратуй Беларусь!... Пане, злітуйся над Украінай!... Выратуй Украіну, Пане…
Прыйдучы на працу, я пазнала, што памёр Рыгор Барадулін.
І на Ўкраіне справы ўсё горш і горш…
Пане, выратуй Украіну…
…Увечар выявіла, што скрынка з новым змяшальнікам распакавана, а ў ваннай - лужына сантыметра тры глыбінёй...
Гэта добра значыць працэс ссунуўся з мёртвай кропкі. І я з радасцю кінулася выціраць лужыну.
Потым я сядзела на кухні, вязала, а Прынц у ваннай варочаў гаечным ключом.
Бліжэй да паўночы зламалася пры адшрубоўванні разьба ўтулкі і захрасла навечна ў калене трубы. Заўтра трэба бегчы па крамах і адшукваць гэта бяздольнае калена. А вада ў расшрубаванай трубе засталася шыпець і свістаць усю ноч… І чула я ў яе мармытанні падрабязныя, але непераборлівыя рэпартажы з месца падзей у Крыму і на Майдане….
…І яшчэ праплыло ў галаве: "Барадулін памёр…" - і мне раптам здалося, што сабраліся ў мяне ў душы, як у велізарнай гумовай кроплі, Уладзімір Караткевіч, Васіль Быкаў і Рыгор Барадулін, і ціха гутараць. Нарэшце вось сустрэліся і зноў усе разам. Вельмі няўтульна ім там сядзець, у гэтай кроплі. Цесна. І мне таксама дрэнна. Душыць кропля, цяжка дыхаць…
…А раніцай паехала я па крамах шукаць патрэбнае мне калена.
У Цуме мне сказалі, што ў іх наогул нічога падобнага ў продажы не бывае.
У "Мацерыку" як раз зачыняўся на тэхнічны перапынак патрэбны мне аддзел. Але малады чалавек, які працуе там, злітаваўся, і працягнуў мне велічэзны пакет са мноствам разнастайных загагулінак і шайбачак пластмасавых, і сказаў:
- У нас толькі такія наборы прадаюцца.
Калі я адмовілася ад набору, ён сказаў, што тое, што мне трэба, я знайду толькі на рынку.
…І блукала я па рынку як самнамбула, але нідзе нічога не знаходзіла, пакуль не зайшла на Поле Цудаў. І там купіла патрэбнае мне калена. Праўда, прадавец сказаў, што гэта завецца ражок, а не калена.
Ну, і добра, усё адно больш на калена падобна, чым на ражок.
І калі я прынесла гэта калена дадому, мой Прынц усё давёў да ладу.
І зараз у нас ціха, ніякіх рэпартажаў, ніякіх бравурных маршаў з ваннай не чуваць.
Цішыня. Супакой.