- Навошта з ёй сустракацца?
- Яна твая маці.
- У мяне няма маці. Ты ж ведаеш, што я вырас дзіцячым доме.
- Але потым, калі ты выйшаў з яго і навучыўся спяваць, калі прыехаў з Англіі, яна сама шукала цябе. Чаму ты тады не сустрэўся, не пагаварыў з ёй?
- Таму што мне няма пра што гаварыць з жанчынай, якая аддае сваё хворае дзіця у дзіцячы дом.
- Гэта цябе? Ці не так?
- Мяне. І ты добра ведаеш пра гэта. Што яна зрабіла пасля таго, як мне ампуталаві кісці рук? Што? Пахадзіла па дактарах, а пасля адвезла у дзіцячы дом, каб я не перашкаджаў налажваць ёй асабістае жыццё?
- У рэшце рэшт, калі шчыра, я магу зразумець яе, як жанчына. Не ведаю, што б рабіла я сама у такой сітуацыі, але зразумець яе, згадзіся, можна.
- Можна. І я разумею. Але сустракацца з ёй не хачу нават на нашым вяселлі. Растлумач сваім бацькам, што я вырас у дзіцячым доме.
- Але ж яны ведаюць, што у цябе ёсць маці. Яны самі прасілі мяне пагаварыць з табою і запрасіць яе на вяселле.
- Паслухай… Я б не хацеў, каб мы праз гэта сварыліся. Так, я сам палез у гэтую чортавую падстанцыю, дзе шарахнула токам. Так, я быў яшчэ надта малы і, канечне, прыносіў ёй клопаты. Але ж яна так рэдка прыходзла да мяне у дзіцячы дом. Усяго некалькі разоў. У цябе усё было у парадку з бацькамі. Хіба ты можаш гэта зразумець?
- Я разумею пакуль толькі адно. Мы з табою жэнімся. Праз тыдзень у нас вяселле. І бацькі павінны быць на нашым вяселлі.
- Навошта?
- Зноў тое ж самае! Я разумею, што, магчыма, гэта супярэчыць тваім авангардысцкім поглядам на жыццё… Я цябе кахаю… І давай не будзем спрачацца. Ну, калі ласка. Я затэлефаную тваёй маці.
Ён адвярнуўся да акна і доўга глядзеў, як кружаць над дахамі шматпавярховых дамоў голубы. Болю не было. Была злосць. Не на маці, якая аднеслася да яго так жорстка і эгаістычна. Тым больш не на Свету, якая была разам побач і згадзілася быць побач – ён спадзяваўся – усё жыццё. Была злосць на тое, што ўсё здарылася у яго лёсе так непрадбачна, невытлумачальна, фатальна. Ці зменіцца нешта пасля таго, як яны пажэняцца? Ад яе вее цяплом, якога Ігару так не хапала доўгія-доўгія гады. Магчыма, менавіта смага такога цяпла і рабіла яго песні такімі непаўторна пранікненнымі. Ён нечага дасягнуў сваім голасам. Добра, што рукі для спеваў не патрэбны. Ён можа нават жыць цалкам самастойна. Ёсць і нейкія зберажэнні… Але маці… Няўжо яна ніколі не шкадавала аб сваім учынку? Няўжо яна, як і раней, лічыць, што Бог даруе ёй?..
- Добра. Я згодны. Тэлефануй. Толькі да вяселля будзеш размаўляць з ёй сама.
- Ты у мяне разумнік! Так будзе лепш для усіх…
Яна пайшла у другі пакой да тэлефона, а ён застаўся каля вакна, стоячы да яго спіной. Яму хацелася скрыжаваць на грудзях абрубкі рук...
Света увайшла не хутка. Увайшла і села за стол. Яна была відавочна усхвалявана і моўчкі глядзела на яго.
- Ну, як перамовы?
- Твая маці ляжыць у бальніцы. Ёй ампутавалі нагу і руку. Правая частка цела паралізавана.
- Хто табе сказаў?
- Тэлефон узяў нейкі мужык. Кажа, збірала грыбы ў лесе і зайшла пад высокавольтную лінію. Там провад ляжаў аборваны пад напружаннем. А яна як раз у гэтым месцы нахілілася зрэзаць грыб.
- Як яе знайшлі?
- Гэты мужык з ёй быў…
Ігар маўчаў. Яны доўга глядзелі ў вочы адзін аднаму, потым ён адвярнуўся да вакна, за якім гэтак жа, як і раней, кружылі над дахамі галубы.
Света падыйшла і абняла яго за плечы.
- Бачыш, як яно… Не дараваў, відаць…