Прышчэпшчык
Статую Волі знеслі. Ці гэта была не Статуя Волі, а Стэла… Не памятаю. А на вызваленае месца паставілі манумент Невымоўнай Прыгажосці. Невымоўная Прыгажосць была ў шырокіх, спадаючых ядвабным вадаспадам, белых адзеннях. Таксама белым вадаспадам струменіліся валасы. На галаву Невымоўнай Прыгажосці быў надзеты вянок з белых руж. І ў руках яна трымала велічэзнае, якое рассыпалася ва ўсе бакі, бярэмя гэтых жа белых руж. Ружы сыпаліся ўніз, чапляючыся за адзенні і высцілаючы вакол зямлю белым духмяным дываном.
Невымоўная Прыгажосць увесь час хісталася і валілася. І перыядычна яе даводзілася паднімаць і ўсталёўваць раўней.
Да падножжа манумента падышоў нейкі вандроўца таксама ў белых адзеннях і з вянком з вінаградных лоз на галаве. Ён усеўся ў падножжа манумента, скрыжаваўшы ногі. Уся адзежа яго была перавіта гэтымі ж вінаграднымі парасткамі. А па швах рукавоў гэтыя парасткі былі прымацаваны бялізнавымі прышчэпкамі.
І дастаў вандроўца жалейку і памкнуўся граць.
"Калі я не назаву яго па сапраўднаму, - падумала Непараўнальная Прыгажосць у найглыбокай тузе, - ён не зверне на мяне ўвагі…"
- Ты, напэўна, Прышчэпшчык, - нясмелым голасам звярнулася Непараўнальная Прыгажосць да вандроўцы.
Той у адказ моўчкі кіўнуў галавой.
- О, Прышчэпшчык, - з адчайнай самотай сказала Непараўнальная Прыгажосць, - я заўсёды, усё сваё жыццё марыла сустрэцца з табой. Зайграй мне што-небудзь, о, Прышчэпшчык!...