Ненавіджу мятро
Ненавіджу мятро. Спускаешся ў яго, як у апраметную. Сера. Цьмяна. Шэрыя цьмяныя цені. Людскія шэрыя цені замест людзей, шчыльнай масай, як шпроты ў слоіку, спакаваны ў вагоне. І гэтыя вагоны з ляскам і грукатам нясуцца ў цёмным змрочным тунэлі. А шэрая людская маса ў вагонах самнамбулічна хістаецца ўзад-уперад у такт руху, і нясецца як на страшны суд.
І аўтобусы таксама не люблю. Заходжу раніцай у пусты аўтобус, як у велічэзны кансервавы слоік, волкі і халодны.
Усе месцы вольныя. А садзіцца нікуды не жадаецца. Сядзеш - як на груду лёду. Страшна. І поручні ўсе ледзяныя, не жадаецца да іх нават дакранацца, не тое, што трымацца.
І праезд з кожным месяцам даражэе. Можа, зэканоміць у наступным месяцы, і купіць праязны толькі на мятро? А да мятро пешшу хадзіць. Таксама карысна.
Увечар, пасля працы іду ў мятро.
Спускаюся на станцыю, і здалёку ўжо бачу: цягнік стаіць.
Не пабягу. Куды спяшацца. Пачакаю наступнага.
Спусцілася на станцыю, а цягнік усё яшчэ стаіць. Набіты шчытна. Калі вельмі папытацца, то можна ўціснуцца ў вагон. Не буду пытацца.
І я прыхінулася да слупа, чакаючы, калі гэты цягнік сыдзе.
А ён усё не сыходзіць. Што такое?
Тады я звярнула ўвагу, што на пероне вельмі ўжо шмат народу. І некаторыя выходзяць з вагона і ідуць на выйсце.
Мала таго, з другога боку перона таксама цягнік стаіць, і досыць доўга стаіць, з адкрытымі дзвярыма і перапоўнены.
Штосьці тут не так.
Ля мяне спыніліся дзве дзяўчыны.
- Пабяжым, - сказала адна, - яшчэ паспеем.
- Пачакаем наступнага, - сказала другая.
- Пагледзіце на той бок, там таксама цягнік стаіць, - сказала я дзяўчынам.
Дзяўчыны паглядзелі на той бок, потым на мяне, са здзіўленнем, і хутка пабеглі ўціскацца ў сярэдні вагон.
А я пайшла на выйсце, на прыпынак сотага аўтобуса.
А ў аўтобусе ўжо пачула, што на станцыі "Акадэмія навук" - ЧП. І што па гэтым чынніку абедзве лініі не працуюць.
На наступны дзень на Тутбае я прачытала радок: "ЧП на станцыі мятро "Акадэмія навук""
Глядзець было лянота, Тутбай у мяне моцна тармозіць, і я вырашыла паглядзець пазней. Але пазней гэтага радка ўжо не было.
А Генадзь Мікалаевіч сказаў, што не дзве лініі не працавалі, а толькі адна. Ён сам тым часам ехаў на другой лініі, і чуў аб'яву.