Апошнія дні на Марсе
Сон
Сядзім усім калектывам у кабінеце намесніка начальніка з той пляцоўкі. Я нават прозвішча яго не ведаю. Чула некалькі разоў, але не запомніла. А бачу - наогул, упершыню, і то ўва сне, а не наяве.
Лысы, самавіты, полуінтэлігентны. З першага позірку відаць, што начальнік. Але куды яму да нашага былога начальніка, Мікалая Ўладзіміравіча, прыгожага, інтэлігентнага, і нават некалькі арыстакратычнага. Прапанавалі Мікалаю Ўладзіміравічу перайсці з начальнікаў у вядучыя інжынеры па чынніку пенсійнага ўзросту. Але ён адмовіўся, і звольніўся на пенсію канчаткова.
І гэты намеснік распавядае нам пра тое, чым мы будзем займацца. Потым, раптам пасярод гаворкі ён і кажа так некалькі нечакана:
- Не, не буду я кіраваць калектывам. Давай, Сержык, мы лепш цябе абяром.
Я паглядзела ў той бок, куды глядзеў намеснік, і ўбачыла яшчэ аднаго незнаёмага самавітага, начальніцкага выгляду, чалавека, таксама лысага ў расшпіленай куртцы зелянковага колеру.
- Не, - сказаў Сержык самавітым начальніцкім басам. - Не трэба мяне. Давайце, лепш, абяром Сержыка, ён у Афгане служыў. У яго досвед ёсць…
Другі Сержык, такі ж самавіты і лысы, у такой жа куртцы зелянковага колеру сядзеў спіной да ўсіх за нейкім доўгім сталом на лаве. Не абарачваючыся, ён сказаў добра пастаўленым начальніцкім басам:
- Не трэба мяне, абярыце каго-небудзь іншага…
Так і перакідалі, як мяч, тры самавітых незнаёмца ўладу над намі паміж сабой.
А мы сядзелі на нейкіх доўгіх нізкіх лавах, як у спартзале, і з тугой сачылі за палётам гэтай улады.
- І цяпер цяжка, - уздыхнуў Вініюс, - а потым будзе яшчэ цяжэй, калі звольняць яшчэ пяць чалавек…
- Каго? Каго? – зашалахцела па шэрагах…
- Быццам бы плануюць звольніць Зіну і Жану, а на іх месца ўладкаваць двух маладых адмыслоўцаў, - сказаў хтосьці.
- Люда за Зіну і Жану горла перагрызе.- сказала я, - Ніякія маладыя адмыслоўцы іх не заменяць.
- Там відаць будзе, - уздыхнуў хтосьці.
І вось іду з кабінета на сваё працоўнае месца. І заблыталася, куды ісці. Насустрач - Аня.
- Аня, я заблудзілася, не ведаю, у які бок ісці.
Аня паказала рукой у патрэбным кірунку, і я пайшла туды.
Прыходжу, і раптам успомніла: гэта мы раней тут сядзелі. А зараз мы ў іншым месцы сядзім. Толькі дзе? Не памятаю.
Патузала ручку дзвярэй нашага былога пакоя. Зачынена. Зазірнула ў вочка і ўбачыла, што там штосьці падобнае на кабінет лекара. Адышла ў бок. Стаю, разгубленая. Не ведаю, куды ісці.
- Што вы тут робіце? - чую голас вахцёркі. - Я зараз выклічу ахову. Яна разбярэцца з вамі.
- Не трэба выклікаць ахову, - спалохалася я, - я ўсё распавяду.
- Раней трэба было распавядаць. А цяпер прыйдзе ахова - ім усё і распавядзеце…
І вахцёрка націснула на сцяне вялікую чырвоную кнопку.
Тут я пачала прачынацца і напрыканцы пачула разгублены голас вахцёркі:
- І куды яна дзелася? Вось тут толькі што стаяла, і раптам знікла.
"Так табе і трэба, - зларадна падумала я, - не трэба быць такой шкоднай…"