«Город не спит, город в огнях,
Но в нём не хватает только тебя…»
Дакранаюся рукою да адзінокіх трапяткіх лістоў, і слязінкі-кроплі разбіваюцца, шчодра адорваючы стылую зямлю вільгаццю. Ціхі кастрычніцкі ветрык лісліва цалуе рукі, адцягваючы маю стомленую за дзень увагу ад яго праўдзівых намераў: ён хоча прабіцца пад цёплую вопратку, каб дакрануцца да самага сэрца. Разгадваю яго хітрасць і іду ў абыход. Заварваю моцную гарбату і выходжу ізноў да яго на спатканне. Восень усміхаецца нашай немудрагелістай гульні і ціха назірае за намі, прытуліўшыся да старога заімшэлага плоту. Услухоўваюся ў кароткія гудкі цягніка, які нібыта кліча ў дарогу. Грэю рукі аб гарачы кубак, прыпадаю да яго вуснамі, удыхаючы чароўны водар гарбаты з лімонам. Над дахамі дамоў уздымаецца лёгкі дымок, напаўняючы восеньскае паветра драўляным пахам з прымешкам спаленага лісця. Людзі імкнуцца абагрэць сваё жыллё і змерзлае цела, забываючы пра свае астылыя душы. Вецер злуе, яму не даспадобы мая абыякавасць да яго асобы. Ён абурана гоніць хмары і пырскае дажджом. Ведаў бы ты, вецер,што халадней, чым ёсць, напэўна, ужо не будзе… А маёй любові і цеплыні хопіць на нас дваіх…
Заварочваюся шчыльней у цёплы плед і моўчкі ўзіраюся ў цемру, якую плямамі асвятляюць ліхтары-вартаўнікі. Дождж імгліць у іх цьмяным святле. Зледзянелы нос просіцца ў цёплае памяшканне і пад утульную коўдру. Іду яму насустрач і накіроўваюся ў пакой, напоўнены водарам лімоннага і размарынавага алею. Патанаю ў змроку ўласнага пакою, хаваючы пад коўдру няспраўджаныя мары, стомленыя памкненні, заблытаныя, як павуцінне, думкі і… гарачае сэрца, у якім любові хопіць на нас дваіх…