Неба… яно часамi такое дрыготкае… I незразумела тады… Зоркi-пацеркi, як яны там, за што трымаюцца... Мабыць, знiчкi – гэта i ёсць тыя самыя зорачкi, што не ўтрымалicя…
Вось, ляцiць знiчка, а мы глядзiм… i жаданне загадваем… Можа, спраўдзiцца... Кажуць, хоць зрэдку, але збываецца.
Ляцi зорачка, ляцi малеча… Для Сусвета – ты ўсяроўна малеча, якiмi б не былi твае памеры… Гэта – як жыццё чалавечае …яно для Сусвета – нiбыта ўзмах веек…
Ляцi, знiчка... А я загадаю… цi не, лепей запытаю, як жа мне ўтрымацца… калi часамi ўcё такое дрыготкае, як тваё неба…