То ў стане дзяўчынкі, то ў выяве бабулькі,
То з сумам, то сьмеючысь – твой голас дрыготкi
Настоiваў: вершаў, i ласкі, i цацкі - паколькi
ўзамен сталявала пяшчота ды кветкі.
Цi плакала горка, уткнуўшысь у калені,
Тое змейкай мiльгала ў маiх дыванах ...
Я зведаў пакуты: дзіцячыя вочы што прышлыя цені,
Як водар ладану - ў духмяных iльняных валасах.
Агонь якой мары ў табе дагарая бясплодна?
Лампады Ягонай? Пагнуткай свячы?
Бязвыйсцева ... як непрытомнасць - лагодна:
Тут радасць па свеце нясуць крумкачы!
21 сьнежня 1911 г.
"Да цябе я прыйшоў праз Струменнi -
Пярнаты, одкалоўшыся ад рэха ў імкненні… "
- Не жыўшым - не трэба свабоды ...
"Рассек я зьмяіны зьвёны,
Парваў павуцінне той сеткі ". ..
- Што ж ў свеце адвечней палону?
"Хутчэй, паспрабумем, як дзеці,
Кружыцца, вяночкi cьплятая "...
- Сьмяротным нямашака месца ў свеце.
"Заціхла люстранасць марская ...
Вячэрнія лебедзі ясныя,
Хіліцца бадья залатая "...
- Як кайданнiкi смерці прыгожыя!
10 лютага 1915
У гадзіну памылковую спаткаўшы,
Я пазбегнуць цябе не змог -
Нас рок адным таўром зъяднайшы -
Адной пагібелі оброк.
І, не працiўся - бо Магутны божа ,
Есць тая моц, што нас к адной нудзе вяла,
Пакорлівасць выказваюць галённыя цяла,
Абрад любові - апошняй здрадай кропiцца з нажа.
Не верыў у цуд смерці наш жрэц,
Ахвяра таямніцы не спалохалась,
У цемры блюзнерскія сярдзец
Ім кроў у віно да не ператварылася б.
* * * *
То в виде девочки, то в образе старушки,
То грустной, то смеясь - ко мне стучалась ты:
То требуя стихов, то ласки, то игрушки
И мне даря взамен и нежность, и цветы.
То горько плакала, уткнувшись мне в колени,
То змейкой тонкою плясала на коврах...
Я знаю детских глаз мучительные тени
И запах ладана в душистых волосах.
Огонь какой мечты в тебе горит бесплодно?
Лампада ль тайная? Смиренная свеча ль?
Ах, все великое, земное безысходно...
Нет в мире радости светлее, чем печаль!
21 декабря 1911
"К тебе я пришел через воды -
Пернатый, гудящий в стремленье".
- Не жившим не надо свободы...
"Рассек я змеиные звенья,
Порвал паутинные сети",..
- Что в мире нежнее плененья?
"Скорее, мы будем, как дети,
Кружиться, цветы заплетая"...
- Мне. смертной, нет места на свете.
"Затихла зеркальность морская...
Вечерние лебеди ясны,
Кренится бадья золотая"...
- Как наручни смерти прекрасны!
10 февраля 1915
В неверный час тебя я встретил,
И избежать тебя не мог -
Нас рок одним клеймом отметил,
Одной погибели обрек.
И, не противясь древней силе,
Что нас к одной тоске вела,
Покорно обнажив тела,
Обряд любви мы сотворили.
Не верил в чудо смерти жрец,
И жертва тайны не страшилась,
И в кровь вино не претворилось
Во тьме кощунственных сердец.
© Copyright: Осенний-Каприз Капри, 2012
Свидетельство о публикации №11201149486