Надежда Верас
Як моцнага кахання шчырыя плады,
Чырвоную калiну ў руках трымаю.
I мне здаецца: за плячыма ты,
Я подых твой сярод усiх пазнаю.
Стаю…. I душаць слёзы ўспамiну
Аб тым, што некалi пяшчотнага было.
Мой самы лепшы дзень у вiры часу згiнуў,
А я яго чакаю – ды дармо.
Я ведаю: у адну раку не стаць мне двойчы,
Усе працякло i не пакiнула слядоў.
Як самы лепшы сон,яно мо вернецца аднойчы,
Але якiх для гэтага прасiць Багоў?
Я дням тым не пакiнула кахання –
Усё забрала i пайшла адна…..
А потым у думках марыла спаткання –
Ды позна, позна. Восень надышла.
Халодным днём кастрычнiцкiм,дзе вецер,
Гуляе ў шэрых кронах дрэў,
Яна пакiнула чырвоную калiну,каб адмецiць,
Што i цябе нiхто ў холад не сагрэў....
1996 г.