В нас тлеет отсвета безжизненный огонь
Тупою болью сломленных хребтов;
И вдоль пустыни мира тих наш стон,
И одинок от сил очищенный остов.
Как тяжек пирамиды небосвод -
Горька полынь, звенящая в июле;
И всё что принято в бездушный оборот,
Лежит клеймом из сургуча неволи.
Тебе не нужен травленый сюжет
Химической реакции на коже;
Бросает тень, как подаянье на обед,
Слепой пастух, идя по бездорожью.
У сэрцы цьмее водсвету знежыўлены агонь
Глухiм бяссiллем зломленых хрыбтоў;
І ўздоўж пустэчы сьвету ціх наш стогн,
Самотны абабраны слабы остаў.
Якi цяжкі ў гэтай піраміды край -
Звiнiць палыну горач у подых ліпеня;
І ўсё што прынята ў бяздушны абарот,
Ляжыць таўром на сургучу як кiпення.
I не патрэбны тручэны сюжэт
Хімічнае рэакцыі на скуры;
Пакіне цень, як міласць на абед,
Сляпы пастух, згiнуўшы ў прасторы..