Калейдаскопамi гiсторыi, шляхоў гербамi,
Нiбыта дух блакiтнавокi, страчана-арыйскi,
Палiлог стагоддзяў, быццам невярбальны,
Аб сканчэннi свету цёмнай марай.
Ён безлiтасна стары. Гербырый.
Глянуць бы на свет праз вочы серба.
Не святло ад сонца – ад цяпла Марыi
Мацi Боскай. Былое былым пакарылi.
Нечым душу жадае азарыць.
Мабыць, «Азарэннямi» Рэмбо Арцюра?
Дзесцi i пярсiдскi Дарый…
Вось якi…бы зацямнённы хмарай.
За здрадай Зеўса сэрца Геры.
За сэрцам Кая катаваннi Герды.
Чыiм жа богам пакараны
I ракламу тварам створыць.
Дух узнёслы Гукам арый,
Мiж блакiтных поiзрк кары…
З Апалонам была Гiпербарэя –
Адказ дэльфiйскага аракулу.
Птушкi адшукаюць вырай.
Ён не шукае. Ён адвечны. Не згарыць у пажары,
Як iспанец, крывёю на карыдзе.
Толькi ён павольны. Вельмi стары.
Морам трызнiць дэльфiнарый.
I як павольная жыцця гiпербала
Грахi даруюць святары.