***

Верш унукам

Прамильгнули и радасць, и гора
Як вакзалы чужых гарадоу.
Тольки учора, ну хай пазаучора
Нам было па сямнадцать гадоу.

Зноу на лауцы з табою, дарагая,
Пад бярозай ля плоту сядзим,
Тольки лавачка гэта другая,
И бяроза не тая зусим.

Ад той лвачки, плоту, бярозы
Нават следу не знойдешь нидзе,
Да гадоу, што сплялися, як лозы
Ужо семдесят трэцш шдзе.

Нам здавалася, жыць будзем вечна,
Маладосци не будзе канца,
Час жыцця можна трациць бяспечна,
Силы хопиць на усё малайца.

Тольки силы з груздей уплывали,
Халадзила весна як зима,
С кем гуляли мы, с кем танцевали,
Ужо многих на свеце няма.

Хоць Есенин сказау, не шкадую,
Што дарэмна патрациу гады,
Тольки я цяпер часта смуткую,
Што не жыу так, як трэба, тады.

Што каханых адных пакидали
Мы без пильнай патрэбы на раз,
Што спрачалися и раунавали,
Залаты марна трацили час.

Не завабиць цяпер ужо зноуку
Пацалунак халодны шчаку,
Тольки зрэдку абдымешь сяброуку
Ды пагладишь пяшчотна руку.

Песни нашых бацькоу адляцели
Запусцелых суседних двароу.
Мы на лавачку сумна прысели-
Ни цяпла, ни вясны, ни сяброу.

Вы дарэмна свой час не губляйце,
Вельми хочу сказать маладым,
У добрым миры жывице, кахайце,
Бо усё зникне, як кветкавы дым.