Софии Николаевне Кривонос, посвящается!
БЕЗВРЕМЕННИК
Безвременник расцвел.
Зимою дышит свежесть.
Цветы, синея, зябнут по ночам.
В прозрачных стеблях
Женской кожи нежность.
Cтебли слабы, но держатся,
Подобные свечам.
Но скоро упадут
С морозом первым ранним,
И ляжет белый снег
На хрупкие цветы,
Надолго сохраня
В лиловом одеяньи
Следы у солнца взятой теплоты.
Тревожат память
Той поры суровой,
Когда подкошенное
Силой злой,
Младое тело,
Только что живое,
Безвременника навеки
Разделило боль.
И чтобы не отдать
Врагу красу земную,
- Как молодость
Бывает хороша! -
Метель сравняла
Землю пеленою,
Снегами скрыть
Безвременник спеша.
13 марта2004г. Галина Анкуда.
Сквер Сафіі
Сення ў свята Перамогі
Нас сустракалі ля дарогі.
Па вуліцы Бялова йшлі,
У музей пад небам мы зайшлі.
Заклалі сквер на вольным месцы.
На траўцы можна тут прысесці
І памянуць таго, хто жыў,
Сабой дачушачку закрыў.
Яе матулю катавалі,
Пасля і смерцю пакаралі …
Няхай жа дрэўцы парастуць
І кветкі розныя цвітуць.
Вось і жанчына бэз нясе:
- “Вясною хораша цвіце!
Для родных, згінуўшых у вайну.
Мяне аставілі адну”.
Сафія – мудрае імя,
Скажу не толькі гэта я.
Мы будзем сквер так называць,
У яго цяньку адпачываць.
Вольга Арлоуская. 9 мая 2003 г.
Сквер Сафіі
Сення ў свята Перамогі
Нас сустракалі ля дарогі.
Па вуліцы Бялова йшлі,
У музей пад небам мы зайшлі.
Заклалі сквер на вольным месцы.
На траўцы можна тут прысесці
І памянуць таго, хто жыў,
Сабой дачушачку закрыў.
Яе матулю катавалі,
Пасля і смерцю пакаралі …
Няхай жа дрэўцы парастуць
І кветкі розныя цвітуць.
Вось і жанчына бэз нясе:
- “Вясною хораша цвіце!
Для родных, згінуўшых у вайну.
Мяне аставілі адну”.
Сафія – мудрае імя,
Скажу не толькі гэта я.
Мы будзем сквер так называць,
У яго цяньку адпачываць.
Вольга Арлоуская. 9 мая 2003 г.
Письмо
В Заславль пришло письмо из Праги.
Его мы ждали так давно ….
И незнакомый почерк на бумаге
Вновь распахнул военное окно.
В составе армии словацкой
На фронт восточный отправлялись,
Павук, Налепка с дружбой братской
К белорусским партизанам перебрались.
Ян Павук танкистом был,
И не знал он даже –
Белорус ведь не забыл,
Всем спасибо скажет.
Мост «Словацким» назовем,
Пусть и символично,
В гости всех мы позовем,
Хотим встретить лично.
Есть нам много что сказать,
Сквер Софии показать,
Посадим алые цветы,
Чтобы сбывались все мечты.
Ольга Орловская 18. 09. 2003 г.
Юбілей
Юбілей - вялікае свята,
Але чамусці сумныя сядзяць.
Ахвяраў у вайну было багата,
І вельмі цяжка ўспамінаць.
Зусім старэнькая бабуля
Зайшла усім апавядаць,
Як у вайну варожа сіла
Прымусіла дачушку сумаваць,
Як ворагі матулю катавалі ,
Пасля і смерцю пакаралі.
Без болю ў сэрцы нельга слухать,
З вачэй хацелася і слёзы здзьмухаць.
У музей нашчадкі запрасілі
І дзверы з гонарам нам расчынілі.
Хацелася усё ім паказаць,
Шмат давялося што сабраць.
За стол прыселі на хвілінку
І памянулі любую жанчынку.
Тут прачыталі і пісьмо,
Якое з Чэхіі прыйшло.
Ізноў у сквер мы завіталі ,
Бярэзінку маленькую саджалі.
Заўсёды рада госці сустракаць,
Гісторыю пра маці расказаць.
Вольга Арлоўская 18.09.2003г.
Бярэзінка
О, колькі год табе, бярэзінка? –
Хачу ў цябе я запытаць,
Такая высачэнная, прыгожая,
Заўседы рада сустракаць.
У летні час, калі спякота,
У цяньку сядзелі ля цябе,
І так абняць была ахвота,
Узяць энергію сабе.
Палашчыць і твае лісточкі.
Якія на галіначках растуць,
Бо ёсць адзін у нас куточак,
Сафіі-сквер у нас завуць .
Маленьку латку ускапалі,
“Сы” літару малюем на зямлі,
І кветкі розныя саджаем -
Мы упрыгожыць сквер прыйшлі.
Грабінак шмат ужо сядзіць,
Але зусім такія маладыя,
Гады Сафіі будзем мы лічыць,
І гронкі упрыгожаць залатыя.
Вольга Арлоўская 27. 09. 2003г.
Памяць
З вайны засталася сіратой
Дачушка Соні Крыванос.
Бабуля стала мамай, татай
Бог ўсе жыцце яе пранес.
Шмат год прайшло
С тае пары, як маці катавалі.
Дайно і сонейка ўзышло.
Ў дачушкі ўсе забралі:
Матчына жыцце, імя, заслугі
Прыбралі зладзейкі - “падругі”
Ў вайну сядзелі ў цеплай хаце,
Нет бачылі і слезы ў дзіцяці.
Дачка ўпэўнена была
І праўду адшукаць дало надхненне.
Былых партызан наведвала яна –
Адзіны чалавек папрасіў прабачэння.
Дзесяткі год шукала праўды,
Глядзела ў вочы людзям, хто ілгаў.
І ўчыра ўсіх дачка просіць –
Народ каб памяць маці ўшанаваў.
Вольга Арлоўская 2004 год.