Онсегіз мын галам сиган гайыпка,
Сырын ізде, занына уніл, байыпта.
«Галактика», одан туган «Кус жолы»,
Оны білмеу бугінгіге айыпта.
Кус жолынан «Кун жуйесі» тарайды,
Жердін шары куннен алад арайды.
Ал адамдар осы жерден жаралып,
Осы жерден оз алемін калайды.
Осы алемде кесіледі кіндігі,
Осы алемде жалгасады тірлігі.
Осы алемде узіледі демі де,
Осы алемде жарасады бірлігі.
Ар бір адам ушкан дара шагала,
Ушыратын айдын-колі ол – ана,
Меніндагы жарым ана атанбак,
Ішіндегі ушбак кусы – шарана.
Тар курсактан ушпак болып булкынып,
Махаббатпен бул омірге кулшынып,
Булк-булк тебеді тіршіліктін есігін,
Келеді ане танда атып, кун шыгып.
Дамиды екен даралыктан бутіндік,
Бул галамда, оны білмеу купірлік.
Шексіздікті жалгайды мангілік,
Бір тіршілік ішіндегі бір тірлік.
Зардей нукте журектегі жан екен,
Шексіз галам жандай назік нур екен.
Сол бір нурга турган сиып, сидырып,
Алла; екен, соны білген кул екен!