Катал тагдыр кай арнага бастайды екен кошімді?
Аласын ба омір менен отіп кеткен ошінді.
Карсы журіп келемін мен агысына уакыттын,
Кайтармакка талпынамын екінтіде бесінді.
Болсадагы киындыктар алдан шыгар ар турлі,
Уйреткенмін бала куннен оларга мен етімді.
Сондыктан да аландаудан аулакпын мен олардан,
Отінемін сенші маган, буршы бермен бетінді.
Заны солай асуы коп, сокпагы мол омірдін,
Деседагы наркы кымбат баріненде конілдін.
Сенін нурын тусіп турса жолымнан мен адаспан,
Ойткені сен мандайымнан тускен кундей коріндін.
Кунім менін кіп-кішкентай жанып турган когімде,
Жазымды сен коктеміме ауыстырдын кезінде.
Сондыктан мен бір озіне борыштымын акылдым,
Кулай суйдім, шын берілдім, айтшы осы тегін бе?
Жатканы сол тагдырымнын тунып молдір козінде!
Жанарынды каксан антек арманым да куйремек,
Журегіме мунлы, шерлі не бір сумдык куй енбек.
Кун куйресе жер бетінде тіршілікте тугемек,
Сол секілді ажал мені ерте корге суйремек.
Бірак жаным, болса егер шын арманын баскада,
Ерік озінде, коне коймас, талгам деген тосканга,
Мен кешірем, окпелемен, тек жаксылык тілеймін,
Мунсыз болып дал осылай тура бершы аспанда!
Тек есіне ал Алматыда карлар еріп жатканда,
Тун кушагы кала коркін бауырына басканда.
Кошелерде, дамханада, бакшаларда барінде
Мені ойла манаурап кеп жазгы тандар атканда.
Мені ойла самал келіп алкымыннан опкенде,
Ай саулесі аялай кеп кушса сені коктемде,
Содан лаззат табары хак, татті мунды тагыда,
Бакыт пен сор катар жатыр солай жаным откенде.
Булай жазу ауыр тиді мендік назік сенімге,
Тек айтеуір ерік бердім ушкыр киял сезімге,
Шын омірде керісінше біз бакытты боламыз,
Сенбегендер корер алі, корсетерміз кезінде!
Екі ит
Алматыга Айдос келді алыстан,
Арманымен журегінін жарыскан,
Патер жалдап турып жатты шеткерде,
Иесімен сол бурышта таныскан.
«Патер» деген аты гана болмаса,
Лашык тектес салынган бір далбаса.
Соган тагы бес мын толейд ай сайын,
Уйкы бермейд шыбыны мен сур маса.
Уй иесі арылгандай арынан,
Карамайды айеліне жарымжан.
Баласынан артык коред аракты,
Шык бермейтін озі тагы саран жан.
Ол ішкенде маза кетед барінен,
Бала кашад акесінін «карінен»
Таяк жейді кушік кана кутылмай,
Онсыздагы курып журген алінен.
Тек айтеуір ундемей жур Айдоска,
Айдос жатад оз уйінде, сор баска,
Дейме екен араккештін акылы,
«Каскырдагы кас кылмайды жолдаска».
Алде бір кун «дауыл» турды тосыннан,
Кожайына итті тепті басынан,
Арашага Айдос тусті акыры,
Итті жаксы корушеді жасынан.
- Жогал деді, ілікпестен каріме,
Байус бала карайсайшы аліне.
Не каласам соны істеймін, менікі,
Бала тугіл, уйде, итте барі де,
Иттке неге тустін сонша араша,
Сенде итсін, иттен тагы аласа,
Козінді курт, бул арадан тездетіп,
Сойып салад, аган сені каласа.
Арыстандай дала тосін кезетін,
Жакынына кесіп берер оз етін,
Намысы мен адалдыгын ту еткен,
Айдос ушін соз емес ед тозетін.
Созін, кушін кор кылмастан наданга,
Кушікті алып Айдос шыкты далага,
Тун кушагы екі досты – «екі итті»,
Кымтап алып сапар шекті калага
Ар олен арбір ул кызым
Есіме менін келмеші,
Жауабы жок сурактар,
Астына ойдын конбеші,
Санамда олар турактар.
Санама конган ойларды,
Оленмен гана оремін
Берсемде кун мен айларды,
Еркіне онын конемін.
Оленмен оріп болганша,
Азабын тартам жынданып,
Конілім апден толганша,
Журегім болар шын гаріп.
Бармактай гана бір етті,
Ойменен ластап барамын,
Тагыда міне дір етті,
Кайда екен кане каламым.
Азабы создін кинайды,
Силайды лаззат бір тілсім,
Оленді жаным кимайды,
Секілді журек тынысым.
Биікпе жок па жулдызым?
Конілде коп ак берішім,
Ар жырым арбір ул кызым,
Кымбатсын барін мен ушін!