Ескерту: Автор касіпкой жазушы, не журналист, не баксы, не емші, не коріпкел, не кумалакшы емес. Асет Ризаулына Кудайдын кудіретімен "жанды жетелеуші" орысша айтканда "проводник души" касиеті 2009 жылы Грецияда Зевс туган «Крит» аралында конып, пір Бекет атанын жане киелі Самарканд жерінде жаткан улы колбасшы Амір Темірдін мазарында ушінші тылсым козі ашылган - Рухани Устаз.
Асет Ризаулынын Жаратушы дарыткан касиеттері: кара дуга, тіл, коз тигендерді тазалау, адамнын омірдегі жане бизнестегі жолын ашу, аурасын тазалау, журегінін кірін аршу, періштелерін кайта кайтарып озіне кондырып беру, барлык ауруларынан арылту, омірлік багдарламасын тубегейлі жаксы жакка озгерту, ата баба аруактарымен тікелей тілдестіру аркылы бірнеше гасырлар бойы байланыс узіліп калган ата бабаларынын несібесін, байлыгын кайта кондыру.
Себебі, ата баба аруактары аркашанда урпагынын камын ойлайды. Урпагынын ішінен озінін несібесін, байлыгын беретін адам тандайды. Сол адамга ата бабаларынын аруагы бакытын, байлыгын, несібесін "жанды жетелеуші" данекер - медиум аркылы береді. Бул да Кудайдын кереметі!
Себебі, XXI гасыр: информация - куат гасыры. Адам журегіндегі Жаратушы - Газиз жанымен тікелей озі сойлесе алады.
Асет Ризаулы - Кудайдын кудіретімен адамнын оз басына, жеті урім бутак урпагына дейін, озінін турып жаткан шанырагына: кара дугадан, тіл козден, жын шайтандардан, перілерден коргайтын коргау коршау салып бере алады.
Кандай адам болмасын Озінін омірін, денсаулыгын жаксартып, енсесін езіп турган карыздарынан, жокшылыктан, кедейшіліктен кутылып, молшылык пен байлыкка, куаныш пен бакытка шомылам десе томендегі телефон аркылы Асет Ризаулы Мукашбековтын озімен ауызба-ауыз тілдесіп, тікелей жолыгып: ем, шипа алуларына жане тагдырын жаксы жакка тубегейлі озгертіп алуларына болады.
Электрондык поштасы: "mukashbekov.aset @ yandex. Kz"
Уялы телефоны: +7 701 733 55 71;
"Мен жiгiт, он бес – отыз арасында,
Бул жаста коп: бересi – аласым да..
Жалыны бойга симай сырттан корiнiп,
Кун сайын турады артып кайрат кушiм".
Султанмахмут Торайгыров
1975 жылы Алматыдагы ауыл шаруашылыгы институтын бiтiрiп, уш ай аскери офицерлер дайындыгын Талдыкоргандагы Еркiн ауылында орналаскан бiр аскери болiмшеде оттiк.
Уш айдын iшiнде кан сорпамызды шыгарып, жiптiктей кылып шыгарды. Тартiп оте катан, бiр сат бос отыргызбайды. Кап-кара кайыстай болып Алматыга келдiм. Ушiншi курста окып жургенiмде Алматынын шет тiлдер институтынын немiс тiлi болiмшесiнде окитын Рахпар деген озбек кызымен танысканмын.
Бiр коргеннен-ак бiр-бiрiмiздi унаттык. Уш жыл бойы кыз бен жiгiттiн арасындагы суйiспеншiлiгiмiзге кiршiк тускен жок.
Студенттiк махаббат кызык мол жылдары, студенттер кауымы арасында асаба болып: абыройым артып, конiлiм тасып журген.
Аскери дайындыктан кейiн Рахпарга келсем, касындагы бiрге окитын курбысы Кулайхан турмыска Политехникалык институтты бiтiрген, Шымкенттiк жiгiтке турмыска шыккалы жатыр екен. Коярда-коймай: «Сен бiздiн тойымызды баскар, Рахпар кыз жолдас болады», – деп бiздi кондiрдi.
Бiр топ жiгiттер мен кыздар поезбен улап-шулап, тойлатып жiгiттiн ауылына келiндi алып келдiк. Кулайханнын келiн болып тускен жерi даулеттi, осiп-онген беделдi аксакалдын шанырагы.
Кешке той. Шымкенттiн казактарынын ерекшелiгi, жастар тойына улкендi-кiшiлi конактар тугел келедi екен. Кемiнде бес жузден астам адамга казекемнiн кен дастарханы жайылды.
Тойды баскаратын мен, сазды музыкада жергiлiктi онерпаздар кауымы. Осы ауылда барлык казак ауылдарындагыдай серi «атаманы» бар екен. Ол озiне карсы келгендердi урып-согып, жан баласын бет каратпайды. Озi ауылдын асабасы. Ауылдагы тойды сол гана баскарып билеп тостейдi.
Той басталардын алдында сол «серi» келiп: «тойды мен баскарып жургiземiн», – деп едi, уй иесi аксакал: «кайдагы жок жаланаяк бузыктарга тойды баскартпаймын. Бул тойды Алматыдан арнайы келген асаба баскарады», – деп алгi жiгiттi тиып тастады.
Той басталды. Жар-жар айтылып, келiннiн бетi ашылды. Той озiнiн толыксыган шагына жеттi. Би басталды. Байкаймын алгi жiгiтiм Рахпардын касынан шыр айланып шыкпайды. Бiр-екi кабат билеген сон, ушiншi кабат колынан жулкып, коркытып турганын козiм шалып калды. Озiм тойды кудалардын арасында жалгастырып жургенмiн. Жетiп барып, колдын кырымен алгi серiнiн колын кагып жiбердiм.
Той басталганда-ак, жагдайдын ушыгып бара жатканын ел де, озiм де сезгенмiн. «Мына жiгiтке киын болды-ау, кызынан айырылатын болды гой. Ана жындыга бекер асабалыкты бермедi», – деп маган адейi естiрте айткан жiгiттердiн создерiн де естiгенмiн.
Сойтсем, ауылдын бутына шалбар киген бойдактары намыстанып, оздерiнiн басшыларынын шашбауларын котерiп, кайтсе да кыз жолдасты алып калмакшы болып озара келiсiп алган сиякты. Оздерi ауылды жерлерде «кыз алып кашуды» салт-дастурге айландырып алган. Сокет емес. Алгi «атаманнын» колын кагып жiберуiм мун екен, оншакты жiгiт маган карай тура умтылды.
Студенттiк шакта той баскарып жургенде, кошеде, паркте жергiлiктi орыстын жiгiттерiмен тобелескенде, топты тобелестiн талай кукайын коргенмiн. Топтын ортасында калсан болды, таптап кетедi.
Жас кунiмде спортпен катты шугылданганмын, жылан сиякты жылдам болатынмын. Ытып шетке шыктым. Корермендер коршап алган, анталап тур. Кой дейтiн бiреуi жок. «Агайыннын аты озганша, ауылдастын тайы озсыннын» керi. Топты тобелесте – басшысын бiр урганда жалп еткiзiп есiнен тандырып кулата алмасан, сорым кайнады дей бер.
Топтын алдында алгi «батырым» барын салып маган карай жугiрiп келедi. Турган орнымнан ыршып секiрiп барып баспен карсы алып, бетiнен шарк еткiзiп, екi колымнын кырымен екi жiгiттiн мойнындагы куре тамырынан, сальто жасап тонкерiле бере екi аягыммен тагы екеуiнiн шыкшыттарынан теуiп тусiрдiм.
Сонгы адiстердi бiрден жерге туспей, кенiстiкте – секiрiп бара жатып, кол-аякпен торт адамды ап-сатте урып кулатуга болатынын бiлмейтiнмiн. Бесеуi топалан тиген койдай жерде жусап, ал алгi «атаман» бет-аузын кан жауып кеткен, дем алмай сулык жатыр. «Олдi! олдi! олтiрдi!», – деген жанушыратын айгай шыга бастады.
Мен: «Олген жок, жай есiнен танып калды. 10...15 минутта есiн жинайды, котерiп алып кетiп, бетi-колын жуып жаткызып койындар!», – деп едiм, айгай-шу сап басылды. Алгiнi котерiп алып кеттi, калган тортеуi устi-бастарындагы шанды кагар-какпастан талтiректеп жондерiне кеттi.
Наполеон айтпакшы: «Данк пен маскарашылыктын арасы бiр-ак адым». Кан-кан болып канга малшынган койлегiмдi ауыстырып келсем, елдiн – асiресе жас бозбалалар мен балалардын козкарастары ерекше, барi курметпен силап: «ага тобелеске уйретiнiзшi», – деп каумалап алды.
Той оз калпына тусiп, ын да жок, шын да жок тан атканша созылды. Ертенiне кайтар алдында уй иесi аксакал:
– Балам, кай жердiкiсiн, кай туган боласын?
– Семей, Уржар, Науалыдан. Суйегiм: Найман – Каракерей – Тума – Кожагелдiмiн.
– Журектi екенсiн, – деп тарту-таралгысын берiп, ризашылыгын бiлдiрдi. Поезга Кулайхан куйеуiмен, жора-жолдастарымен шыгарып салды.
Озiмнiн бала куннен ерекшелiгiм, ар нарсенiн, окиганын, кылган кылыктарымнын, жеткен жетiстiктерiмнiн, сурiнген шактарымнын себебiн iздеймiн. Тагы да, себебiн таппай тыным таппаймын.
Осы окиганы ылги ой елегiмнен откiзетiнмiн. Сондагы тусiнбейтiнiм, калай ап-сатте коз iлеспес жылдамдыкпен, бес апталдай азаматты кинодагы сиякты урып жыгуыма не себеп болды? Кейiн осы адiстердi озiмше жасап корейiн деп едiм тук шыкпады.
Осы кiтапты жазу барысында барып, осы тылсым куштiн кайдан пайда болганын тусiндiм. Озiмнiн Газиз жаным – менi коргау ушiн, маган осы тобелес адiстерiн Озi жасатыпты. Адам киналган сатте Газиз жаны аркашан комекке келедi.