***

Зорачныя пацеркі між гальля
Праз рызьзё лістоты зьзяюць.
Я ў сутоньні быццам немаўля
Ўпотай у абшар пытаюсь:

"Як я неспадзеўкі загублюся,
Хто жа Чалавекам застанецца?"
...у вэлюм цемры раптам апрануся
ў час як ветрык дзьме на месяц...

Я сябе губляю. Як быццам
У жыцьці новым апынусь кароўкай.
Смачна есьці траўку, піць вадзіцу.
І паўторыцца ўсё потым зноўку.