Вiтя прышоў дамой поздна i з бальной галавой. Выпiтае акiанскiм лайнерам курсiравала па яго целу i калацiлась у вiсках. Вiтя ўключыў целявiзар i сеў у крэсла напроцiў галубога гэкрана. Два ацценкi схожага цвета са свiстам схадзiлiсь на серадзiне i лопалiсь. Вiтя ўспамiнаў Нiкалая i то бразглiвасць i абрачоннасць захватывалi камандную рубку з вахценным журналам, гразя паведаць всяму мiру а Вiтiнай бядзе. Бядзе лi? То, аткiнутыя пастыднымi, но незямнымi ўдавольствiямi i сладчайшым чуўствам наполненнасцi, ляцелi проч, у нявiдзiмае чорнае морэ, гдзе i танулi.
Вiтя ўстаў, сняў рамень, вскiпяцiў чай i падняўся на табурэтку. Гдзе-та ўнiзу, на белым стале, дымiлась кружка, ў бальной галаве дымiлiсь чорныя ўглi пацераннай дзеўственнасцi.
- Зачэм? - яшчо раз удзiвiўся ён, но навязаннае вобшчэствам атврашчэнне срыла паследнiй радут i, не сматрачы на то, што яму так панравiлась быць з Нiкалаем, Вiтя шагнуў у вечнасць правай нагою.