Клен-С. А. Есенин

Тауберт Альбертович Ортабаев
Клён ты мой опавший,
клён заледенелый,
Что стоишь, нагнувшись,
под метелью белой?

Или что увидел?
Или что услышал?
Словно за деревню погулять ты вышел

И, как пьяный сторож,
выйдя на дорогу,
Утонул в сугробе,
приморозил ногу.

Ах, и сам я нынче
чтой-то стал нестойкий,
Не дойду до дома
с дружеской попойки.

Там вон встретил вербу,
там сосну приметил,
Распевал им песни
под метель о лете.

Сам себе казался
я таким же кленом,
Только не опавшим,
а вовсю зеленым.

И, утратив скромность,
одуревши в доску,
Как жену чужую,
обнимал березку.



=
акъсахъым мени аухъан 
акъсахъым мен буз болхъан
не срелесе  бюгюлеб
акъа суухъата  акъ къышъыда
болуб  нени кердюнг
болуб нени эштинг
эльден   арасында
чыкътынг айлянырхъа
ичиб турхъан къараучуча
чыхъыб джолхъа
батылдынг къарда
суукъ этиб аяхъынга
мен несимда
сренгелнча болмахъанма
уйюме дери баралмазма
шахлукъта ичкенмеда
ма анда  кеди-сегютке тюбегенсе
анда  нарат кергенсе
джырланы джырлай
суукъта мы  джай
кеси кесими мен керюнеем
алай акъсакъча
бирда акъмахъанча
бирда энта джашильда
тас этиб уялхъаны
тели болуб  къанганы
къатны башхъаны
кучакълаем  акъ къайны