Однажды в семье Беловежских зубров родился на свет дорогой сыночек, маленький зубренок. Родители просто не могли нарадоваться на свое дитя. Ведь их жизнерадостный малыш очень быстро рос. Да еще становился таким сильным и ловким!
– Да он у вас настоящий Волот! – удивлялись все родственники. – И силы немеренной!
А самый мудрый старый зубр, главный в семействе Беловежских зубров, говорил:
– Да! Это хорошо, что у нас растет такой зубренок. Значит, будет и мне достойная смена.
Зубренок часто слышал эти разговоры, но не задумывался о взрослой жизни. Потому что все еще был малышом, хотя и не таким, как все остальные дети. И как "малышу", ему хотелось прыгать, бегать, играть в разные игры со своим друзьями. Но, как же с ними поиграешь, если он такой большой, на голову выше, сильнее и даже ловчей всех остальных зубрят. Вот и стало зубренку не интересно играть с малявками. Начал он убегать далеко в пущу, прыгать там через рвы, взбираться на холмы, реветь на всю округу от радости. Но, тем самым, причинять массу неудобств всем жителям Беловежской пущи. Стали приходить к маме-зубрихе жалобы на ее сынка. Мол, ваш Волот шустрый очень. Всех детей и даже взрослых пугает. Вы бы отдали его куда-нибудь в спорт. Пусть бы там соревновался с другими силачами.
Услышал зоркий Орел все эти разговоры и предложил маме-зубрихе:
– Отдайте его в хоккей. Там нужны такие сильные и смелые спортсмены. Выучится, сможет защищать честь нашей пущи.
Вот так зубренок стал заниматься спортом. И, видно, очень даже неплохой хоккеист из него получился. Вся Беловежская пуща гордится своим Волотом!
* Волот - богатырь (бел.яз.)
Перевод на белорусский язык.
Зубранё-хакеіст
Аднойчы ў сям'і Белавежскіх зубраў нарадзілася на свет маленькае зубранё. Бацькі проста не маглі нарадавацца на сваё дзіцё. Бо іх жыццярадасны сыночак вельмі хутка падрастаў. Ды яшчэ станавіўся такім моцным і спрытным!
– Ды ён у вас сапраўдны Волат! – дзівіліся ўсе сваякі. – І сілы нямеранай!
А самы мудры стары зубр, галоўны ў сямействе Белавежскіх зубраў, казаў:
– Так! Гэта добра, што ў нас расце такое зубранё. Значыць, будзе і мне належная змена.
Зубраня часта чуў гэтыя гутаркі, але не задумваўся аб сталым жыцці. Таму што ўсё яшчэ быў малянём, хоць і не такім, як усе астатнія дзеці. І як "маляняці", яму хацелася скакаць, бегаць, гуляць у розныя гульні са сваім сябрамі. Але, як жа з імі пагуляеш, калі ён такі вялікі, на галаву вышэй, мацней і нават спрытней усіх астатніх зубранят. Вось і стала зубраню не цікава гуляць з маляўкамі. Пачаў ён уцякаць далёка ў пушчу, скакаць там праз равы, узбірацца на ўзгоркі, раўці на ўсю акругу ад радасці. Але, тым самым, прычыняць масу нязручнасцяў усім жыхарам Белавежскай пушчы. Сталі прыходзіць да мамы-зубрыцы скаргі на яе сынка. Маўляў, шустры ён вельмі. Усіх дзяцей і нават дарослых палохае. Вы бы аддалі яго куды-небудзь у спорт. Хай бы там спаборнічаў з іншымі асілкамі.
Пачуў зоркі Арол усе гэтыя гутаркі і прапанаваў маме-зубрыцы:
– Аддайце яго ў хакей. Там патрэбныя такія моцныя і адважныя спартсмены. Вывучыцца, зможа абараняць гонар нашай пушчы.
Вось так зубранё стаў займацца спортам. І, відаць, вельмі нядрэнны хакеіст з яго атрымаўся. Уся Белавежская пушча ганарыцца сваім Волатам!
4.03.14
p.s. Зубранё па мянушцы Волат - талісман хакейнага чампіянату