Несовершенное совершенство

Ляля Табунова
Бывають таки слючаи, када усё совершенна ни тэк выходыть, какъ хателосася би.
Савершенно случяна папалася мине ня галаза бутилка вотки называная па имяни када-та лубимага мучинны. И я, канечна, прайти мима ни смагла.
Сыпряталася з бутыликой ф куцты и стаю знач, пытаюся пропку сакрутить, шоб шарика на памятя дастатять. Ы тута, зы, у теж самы кусаты малада паро прёццсы. "О, бля, - думау, - ща маю артёмавску атбирут, выпуть и мене па бошке расабють - дажа шарака ни астаняцца!"
А парацка ат няажыданнастя спугалася и у штанишко налажыло. Ота, бижалы ани з тих куцто диржася за оти месты, какима хателя запафляцца.
Ню о я тим врэмям шарако дастала ф кармана сапрятала и батылку выкынулала. Ота! Та сачэм ана мени, ешали я таго Артома больша любыть ни хачю?